Ik werd wakker met een kater en bekeek de man in mijn bed. Hij deed net of hij sliep, maar toen ik hem aaide openden twee groene ogen. Tevreden draaide hij zich op z’n rug en begon te spinnen. Na wat gekroel wilde ik de nadorst van gisteravond wegspoelen, sloeg het dekbed open en gleed met mijn voeten in vertrapte sneakers. In een reflex trok ik mijn rechterbeen omhoog: er zat iets in mijn schoen.
Pip was mijn alles toen ik net in Den Haag woonde. Hij kwam – net als ik – alleen van een andere plek en leek me te doorgronden in het dierenasiel. Lange tijd was hij de patroon (want honden hebben een baas, katten personeel) in huis, een zolderetage niet ver van strand en stad. Vanaf hier konden Pip en ik de daken op, alleen was hij daar bedrevener in dan ik, dus keek ik uren naar het pikzwarte wezen dat rondsnuffelde tussen de schoorstenen. Maar naast aandacht, liefde en plezier gaf hij me ook fysieke cadeau’s.
Dit voormalig zwerfkatertje was bijzonder. Hij bezorgde me namelijk geen halfdode vogels of bange muizen, maar allerlei rommel die hij vond. Touwtjes, stukjes plastic, paperclips, sigarettenfilters, rekeningen die het dak op waren gewaaid. De buit legde hij in mijn schoeisel. Dat gooide ik niet weg, maar bewaarde het – geen idee waarom.
Toen leerde ik iemand kennen. Deze man moest eerst door de eenkoppige ballotagecommissie heen, maar werd tenslotte goedgekeurd. Wat Pip niet accepteerde was dat we uiteindelijk verhuisden naar een grotere plek maar zonder buiten en hij dus het dak niet meer op kon. Een halfjaar daarna overleed hij, veel te jong als gevolg van nierfalen.
Met die iemand werd ik ouder, kocht ik een huis met genoeg kinderkamers en meer dan voldoende daken om op rond te sluipen op jacht naar troep. Hier had mijn groene kater genoeg werk gehad. Zijn urn staat nog steeds in de woonkamer, naast de glazen pot waar al zijn schoencadeau’s in zijn opgeslagen. En als ik op mijn terras staar naar de toppen van buurhuizen, denk ik terug aan Pip die allang had begrepen dat je als kat beter zwerfafval kunt meenemen dan vreemde vogels om het milieu en je personeel blij te maken.
