“Ik heb het niet gedaan,” was z’n antwoord. Daarna spuugde hij op de grond. Ook daar zei ik wat van en liep weg terwijl het stoom uit m’n oren kwam. Dit gebeurde me nog geen 3 uur geleden.
Anderen doen het ook, ik heb het niet gedaan, het heeft toch geen zin, het maakt toch niet uit, het wordt toch opgeruimd, het waait wel weg, het regent wel weg. Dit zijn veel voorkomende redenen die ik mensen hoor gebruiken bij het onderwerp zwerfafval. Pas daarna komt Dit Kan Echt Niet.
Ik was weer op ’t speelpleintje in de winkelstraat met m’n dochters. Plastic zakken vlogen je om de oren in de Haagse Bomenbuurt, een zogenaamd nette wijk. Ik werd er treurig van. Niet alleen omdat ik de missie heb om groene ogen te openen, maar omdat ik me letterlijk niet prettig voel in een smerige ruimte. En ik kan me niet voorstellen dat anderen dat ook niet hebben.
Elk mindful boek start ermee: ruim op. In jezelf, in je ruimte, in je leven. Dat geeft rust, licht, overzicht, happiness. Maar waarom doen we dat dan niet op straat? Hoe fijn is het om je buurt schoon te maken en houden? En helemaal als dat met elkaar gebeurt? Daarom denk ik dat Operatie SCHOON GENOEG best kans van slagen heeft.
Gewoon samen even straat opruimen onderweg ergens naartoe. Als je de hond uitlaat, een boodschap doet, geniet van een mooie wandeling. Je hoeft niet meteen de hele wereld of de route die je aflegt brandschoon te krijgen. Maar als we nou met z’n allen wat doen, dan is het zo gebeurd. Of zoals Sneeuwwitje het zingt: “’t Is een fluitje van een cent.” Waarna allemaal eekhoorntjes vrolijk de borden van de dwergen aflikken.
Zo ruimde ik gister met Daniëlle, m’n nieuwe green homie, terwijl m’n dochters en vriendinnen speelden in het voorzichtige voorjaarszonnetje. Lekker kletsen over van alles en ondertussen onze zakken vullen. Als ik daaraan terugdenk voel ik m’n boosheid verdwijnen en kan ik alleen maar denken: dit is de oplossing. Het lekker zelf doen. Dan volgt de rest hopelijk vanzelf.
